De Commodore Max Machine werd ontwikkeld als een opvolger van de VIC-20, maar goedkoper dan de nog uit te komen Commodore 64. De prijs was dus hetzelfde als een VIC-20, maar de Max Machine had al wel de uitgebreidere SID-chip om geluid op te maken.

De Max Machine was een eenvoudige computer met een beperkt geheugen van 2 kilobyte RAM. Het had geen ingebouwde Basic, geen mogelijkheden tot aansluiten van een floppy drive, printer of modem en geen user-port. De computer kon worden aangesloten op een televisie via een RF-modulator. Het belangrijkste kenmerk was de cartridge-poort, die bedoeld was om de meeste functionaliteit en software via externe cartridges te leveren.

De uitbreidingen en software voor de Max Machine bleven erg beperkt. De VIC-20 had al een uitgebreide software bibliotheek en gezien de prijs gelijk was, bleven veel mensen op de oude computer zitten. De Commodore 64 werd later in het jaar uitgebracht. Deze had wel Basic direct ingebouwd en was compatibel met de VIC-20 software, waardoor deze wel succesvol werd.

Als gevolg van deze factoren werd de Commodore Max Machine uiteindelijk stopgezet na een relatief korte periode van productie en distributie. Het model slaagde er niet in om de beoogde doelgroep aan te spreken en werd overtroffen door andere computers in de markt.

Ondanks zijn gebrek aan succes blijft de Commodore Max Machine een interessant stukje geschiedenis in de ontwikkeling van thuiscomputers. Het benadrukt het belang van bruikbaarheid, marketing en concurrentie in de computerindustrie en toont de uitdagingen die fabrikanten kunnen tegenkomen bij het lanceren van nieuwe modellen.